W chwili obecnej istnieje już wiele definicji “inteligentnego miasta”. Różnią się one rozłożeniem akcentów – jedne zwracają uwagę na kwestie technologiczne, inne na społeczne. Postanowiłem rozpocząć gromadzenie tych definicji, aby następnie przeprowadzić ich analizę. Byłby to punkt wyjścia do zidentyfikowania ich podobieństw i różnic, a w dalszej kolejności zaproponowania może własnego ujęcia (o ile stwierdzę, że ma to sens).
W pracy “Smart Cities Study: International study on the situation of ICT, innovation and Knowledge in cities” [1] inteligentne miasto zostało określone jako “miasto, które wykorzystuje technologie informacyjno-komunikacyjne, w celu zwiększenia interaktywności i wydajności infrastruktury miejskiej i jej komponentów składowych, a także do podniesienia świadomości mieszkańców”. Ta część definicji zwraca głównie uwagę na rolę szeroko rozumianych technologii IT. Autorzy opracowania zauważają jednakże dalej, że miasto może być traktowane jako “inteligentne”, gdy podejmuje inwestycje w kapitał ludzki i społeczny oraz infrastrukturę komunikacyjną w celu aktywnego promowania zrównoważonego rozwoju gospodarczego i wysokiej jakości życia, w tym mądrego gospodarowania zasobami naturalnymi, przez partycypację obywatelską.
W pracy “Landscape and Roadmap of Future Internet and Smart Cities” [4] podkreślona jest rola wykorzystania czujników, systemów wbudowanych, urządzeń i telefonów komórkowych do tworzenia cyfrowego wymiaru “inteligentnego miasta”.
Ośrodek badawczy MIT (Massachusetts Institute of Technology) zajmujący się problematyką “smart city” definiuje to pojęcie jako inteligencję mieszczącą się w połączeniu coraz bardziej skutecznych cyfrowych sieci telekomunikacyjnych (porównywanych do nerwów), wszechobecnie występującej inteligencji (porównywanych do mózgów), czujnikach i znacznikach (porównywanych do narządów zmysłów) i oprogramowaniu (porównywanych do wiedzy i kompetencji poznawczych). Inteligencja ta nie istnieje w oderwaniu od innych systemów miejskich. Co więcej, istnieje rosnąca sieć nakładających się połączeń do mechanicznych i elektrycznych systemów istniejących w budynkach, systemów wbudowanych w sprzęty gospodarstwa domowego, systemów transportu, sieci elektrycznych, sieci zaopatrzenia w wodę i usuwanie ścieków, wreszcie systemów zapewniających bezpieczeństwo mieszkańców miast [3].
Inne podejście do definicji terminu “inteligentne miasto” prezentuje N. Komninos [2]. Według niego jest to obszar (gmina, powiat, klaster, miasto, miasto-region) składający się z czterech głównych elementów: (1) kreatywna populacja realizująca działania intensywnie wykorzystujące wiedzę lub klaster takich działań, (2) efektywnie działające instytucje i procedury w zakresie tworzenia wiedzy, umożliwiające jej nabywanie, adaptację i rozwój, (3) rozwinięta infrastruktura szerokopasmowa, cyfrowe przestrzenie, e-usługi oraz narzędzia on-line do zarządzania wiedzą oraz (4) udokumentowana zdolność do innowacji, zarządzania i rozwiązywania problemów, które pojawiają się po raz pierwszy, ponieważ innowacyjność i zarządzanie w warunkach niepewności są kluczowe do oceny inteligencji.”
Na koniec warto także zauważyć, że termin “smart city” jest używany przez działy marketingowe firm, dostarczających rozwiązania (głównie IT) do miast (w szczególności do urzędów miejskich). W dalszym ciągu pełni on rolę “słowa-wytrychu”, który ma ułatwić sprzedawanie określonych produktów. Co więcej, sporo miast “kupuje” to podejście, gdyż w dobie coraz silniejszej konkurencji pomiędzy miastami (wbrew pozorom miasta konkurują bardzo silnie o: inwestorów, o przyciągnięcie młodych ludzi, o miejsce w rankingach samorządowych) warto pokazać, że jest się “smart”.
Literatura:
[1] Azkuna I. (red.), Smart Cities Study: International study on the situation of ICT, innovation and Knowledge in cities, The Committee of Digital and Knowledge‐based Cities of UCLG, Bilbao, 2012.
[2] Komninos N., Intelligent Cities and Globalisationof Innovation Networks, London and New York, Routledge 2008.
[3] Mitchell W., Intelligent cities, e-Journal on the Knowledge Society, 2007.
[4] Schaffers H. (red.), Landscape and Roadmap of Future Internet and Smart Cities, 18 April 2012.
Polecane wpisy
W 2007 r. zespół pracowników naukowych Politechniki w Delft (Holandia), Politechniki Wiedeńskiej ora...
Serdecznie zapraszam Państwa do udziału w tegorocznej edycji konferencji "Państwo 2.0", która jest p...
Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji poinformowało, że z dniem 1 stycznia 2014 roku liczba miast ...
