W kwietniowym numerze Harvard Business Review Polska opublikowany został artykuł pt.: “Żywotność miast”. Zawiera on podsumowanie badań przeprowadzonych w roku 2012 przez firmę PricewWterhouseCoopers (obecnie PwC), których celem było porównanie największych metropolii (w sumie 27) na świecie. Wykonana analiza została przeprowadzona w dwóch ujęciach: znaczenie międzynarodowe miasta oraz jakość życia w danym mieście.
Niemal wszystkie definicje inteligentnego miasta (niezależnie od wątpliwości językowych związanych z dość uproszczonym przekładem terminu smart) zogniskowane są na kwestiach o charakterze technicznym. Ślad takiej koncentracji na oszczędnościach energii, na systemach transportu miejskiego oraz na zastosowaniach w tych dziedzinach systemów i narzędzi teleinformatycznych widać zarówno w programach Unii Europejskiej, ze sztandarową inicjatywą Smart Cities, jak i w definicjach np. przytoczonych w artykule “Jak można zdefinicować smart cities“. Zresztą w inteligentnej energetyce chodzi nie o zwykłe oszczędzanie, ale o efektywność zużycia energii. Dzisiejsze tramwaje czy pociągi podmiejskie zużywają kilka razy więcej energii, niż modele z lat 50. i 60. Jednak chcemy dziś […..]
P. Korcelii podaje, że w miastach żyje już obecnie ponad 3 miliardy ludzi, co drugi spośród ogółu mieszkańców Ziemi. Według szacunków ONZ w ciągu następnych dwudziestu lat ich liczba może zwiększyć się o dalsze 2 miliardy. Na miasta przypadnie w tym okresie ponad 90 procent ogólnego przyrostu ludności świata [1]. Aby zdać sobie sprawę ze skali wyzwań, jakie wiążą się z zarządzaniem największymi miastami na świecie postanowiłem przygotować graficzną reprezentację liczby ich mieszkańców na tle Warszawy. Jestem przekonany, że wzrost liczby mieszkańców nie przekłada się liniowo, ale raczej wykładniczo na trudności związane z funkcjonowaniem tak skomplikowanych tworów.
