W kwietniowym numerze Harvard Business Review Polska opublikowany został artykuł pt.: “Żywotność miast”. Zawiera on podsumowanie badań przeprowadzonych w roku 2012 przez firmę PricewWterhouseCoopers (obecnie PwC), których celem było porównanie największych metropolii (w sumie 27) na świecie. Wykonana analiza została przeprowadzona w dwóch ujęciach: znaczenie międzynarodowe miasta oraz jakość życia w danym mieście.
Polskie miasta – a zwłaszcza Warszawa – od czasu transformacji ustrojowej przechodzą procesy nazywane niekontrolowaną suburbanizacją. Z różnych powodów powtarzamy dziś błędy wielkich metropolii Zachodu z ubiegłego stulecia. Wtedy wszystkim wydawało się, że ucieczka z miasta na osiedla podmiejskich domków i dojeżdżanie stamtąd do centrum własnymi samochodami to jedyna możliwa ścieżka rozwoju społeczeństwa. W Warszawie procesy te pogłębia nierozwiązany od 20 lat problem własności terenów miejskich po bierutowskim dekrecie, a we wszystkich polskich miastach – praktyczny zanik planowania przestrzennego, noszącego w świadomości społecznej piętno minionego ustroju. Choć na szczęście nie grozi nam znana z krajów Trzeciego Świata fawelizacja, z którą nie […..]
P. Korcelii podaje, że w miastach żyje już obecnie ponad 3 miliardy ludzi, co drugi spośród ogółu mieszkańców Ziemi. Według szacunków ONZ w ciągu następnych dwudziestu lat ich liczba może zwiększyć się o dalsze 2 miliardy. Na miasta przypadnie w tym okresie ponad 90 procent ogólnego przyrostu ludności świata [1]. Aby zdać sobie sprawę ze skali wyzwań, jakie wiążą się z zarządzaniem największymi miastami na świecie postanowiłem przygotować graficzną reprezentację liczby ich mieszkańców na tle Warszawy. Jestem przekonany, że wzrost liczby mieszkańców nie przekłada się liniowo, ale raczej wykładniczo na trudności związane z funkcjonowaniem tak skomplikowanych tworów.
